Το έπος της καριολάιν

[κώστας]

Την άνοιξη του 1958 η εφημερίδα «Ακρόπολις» δημοσίευσε σε συνέχειες, με τεράστια επιτυχία, αυτό που ονομάστηκε «Το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων». Τέσσερεις από τους γνωστότερους συγγραφείς της γενιάς του '30, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Άγγελος Τερζάκης και ο Ηλίας Βενέζης, πείστηκαν, ύστερα από πολλές αμφιβολίες, να λάβουν μέρος σ' ένα πείραμα εντελώς πρωτότυπο. Δέχτηκαν, δηλαδή, να γράψουν μαζί, αλλά εκ περιτροπής, ένα μυθιστόρημα, χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά συνεννόηση μεταξύ τους, ή να έχει συμφωνηθεί κάποιος σκελετός. Η σειρά με την οποία θα έγραφαν αποφασίστηκε με κλήρωση. Άρχισε ο Μυριβήλης, που κάλυψε την πρώτη εβδομάδα, συνέχισε ο Καραγάτσης, κι ακολούθησαν, ανά εβδομάδα, ο Τερζάκης και ο Βενέζης. Η ίδια διαδικασία επαναλήφθηκε για τέσσερεις ακόμα εβδομάδες, ώσπου να ολοκληρωθεί το μυθιστόρημα με τον Βενέζη (2 Μαρτίου - 26 Απριλίου). Ακολούθησε πανελλήνιος διαγωνισμός για τον «οριστικό» τίτλο του μυθιστορήματος, που θα διάλεγαν ανάμεσα στους προτεινόμενους οι συγγραφείς (στο διαγωνισμό συμμετείχαν 4.208! αναγνώστες). Διαβάζοντας σήμερα «Το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων» δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τις ιδιότυπες αυτές συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε και παρουσιάστηκε. Οι συνθήκες αυτές εξηγούν την όλη δομή του, τον αποσπασματικό του χαρακτήρα εξηγούν όμως επίσης και το κέφι που το διαπνέει, την επινόηση περίπλοκων καταστάσεων και μυστηρίων - όχι τόσο, υποψιάζεται κανείς, για να κινηθεί το ενδιαφέρον των αναγνωστών, όσο κυρίως για να δούμε πώς θα ξεμπλέξει από τις κακοτοπιές ο φίλος συγγραφέας που ακολουθεί.

Έτσι κι΄εμείς, θα γράψουμε το έπος της καριολάιν. Ξεκινάω πρώτος. Μην διστάσετε. Άλλωστε κανείς μας δεν είναι στιχουργός. Γι΄ αυτό μη ντρέπεστε. Ακολουθήστε!

[κώστας]

Το έπος της καριολάιν

Τόπες του γιατρού Σοφία.
Μήπως φταίει η μικρογλοία;

Εξετάσεις σ΄ έστειλε να κάνεις.
Χάπια σου ΄δωσε να γιάνεις.

Μα η καριολάιν είναι μία!
Με συνώνυμο ταλαιπωρία.

Τη Λερναία σκότωσε ο Ηρακλής.
Τη καριολάιν όμως κανείς!

Τους γιατρούς σαν θες ν΄ ακολουθήσεις,
βαθειά το χέρι στη τσέπη θα βυθίσεις.

Καθημερινά κι από ελπίδα μία,
και για μας, νέα ταλαιπωρία.

Την Ιθάκη μου ψάχνω να βρω.
Μα θα ΄θελα να ΄χω δρόμο κοντό!

Κοντοζυγώνει πρωτομαγιά.
Μα ξέμεινε το γλυκό μας από μαγιά.

Και σαν η ζέστη του καλοκαιριού αρχίσει,
θα ευχόμαστε ο χειμώνας να γυρίσει.

Με το κρύο όμως κλειδώνω.
Χέρια και πόδια δεν τεντώνω!...

[ΣοφίαΟ]

Τόσο αληθινό! Αλλά και ο τίτλος!!!

Πολύ ωραία ιδέα, Κώστα !

Αρχίζω, λοιπόν, να στύβω το μυαλό μου!

[κώστας]

Άντε ντε! Γράψτε κάτι!

[ΣοφίαΟ]

Προς το παρόν στέλνω λουλουδάκια για καλό μήνα!!!