Είναι ένα πολύ γνωστό σήμα που όλοι το αναγνωρίζουμε, άλλα το ερώτημα είναι αν όντως γνωρίζουμε τι σημαίνει και τι συμβολίζει. Ρωτώντας τι συμβολίζει μπορεί θα πάρετε ποικίλες απαντήσεις “είναι για ΑμεΑ”, “είναι οι χώροι στάθμευσης για ΑμεΑ”, “είναι για ανθρώπους σε καροτσάκι”. Το επίσημο του όνομα όμως είναι “Διεθνές Σύμβολο Πρόσβασης”.
Η ιστορία του πηγαίνει πίσω στο 1968, σε ένα διαγωνισμό που ζητήθηκε ένα σύμβολο που θα είναι αναγνωρίσιμο ακόμα και σε μια εύλογη απόσταση, αυτοπεριγραφικό, απλό, πρακτικό και δεν θα συγχεόταν με κανένα από τα ήδη υπάρχων σήματα. Στο νικητήριο σήμα, αν και του έλειπε το κεφάλι, του το πρόσθεσαν ένα χρόνο αργότερα για να έχει πιο ανθρώπινη μορφή. Μέσα σε μία δεκαετία το είχαν αναγνωρίσει διεθνής οργανισμοί. Στην πάροδο του χρόνου υπέστη αρκετές αλλαγές, μέχρι που το 2012 δημιούργησαν μια πιο δυναμική εκδοχή.
Το πρόβλημα έρχεται στο τι πραγματικά σημαίνει και τι αντιπροσωπεύει. Το οποίο φάνηκε μέχρι ένα σημείο στο παράδειγμα πιο πάνω. Ο όρος προσβασιμότητα δεν είναι αντιληπτός από όλους. Οι περισσότεροι άνθρωποι επειδή βλέπουν ένα καροτσάκι στο συμβολισμό, καταλαβαίνουν ότι έχει σχέση με ανθρώπους που το χρησιμοποιούν ή που έχουν κάποια κινητικά προβλήματα. Τουλάχιστον κάτι που να είναι εμφανές.
Αλλά ο όρος “προσβασιμότητα” δόθηκε γιατί έχει μια πιο ευρεία έννοια, και καλύπτει πολύ περισσότερες παθήσεις: αυτισμό, προβλήματα όρασης, αυτοάνοσα νοσήματα.
Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με το βίντεο, 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι έχουν κάποια μορφή αναπηρίας, και μόνο τα 65 εκατομμύρια χρησιμοποιούν αναπηρικό καροτσάκι. Οι περισσότεροι έχουν (έχουμε) προβλήματα που δεν είναι ορατά.
Γι'αυτό και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης για το αν θα πρέπει να αλλάξει το σήμα. και αν αλλάξει, τι θα έπρεπε γίνει για να είναι πιο αντιπροσωπευτικό;
