ζωντας με την σκληρυνση

[Ντιανα]

Σκεφτομαι καμια φορα πως η ψυχολογια μας ερχεται τα πανω κατω σε μας που εχουμε σκληρυνση. Ποσο μαλλον οσων βρισκομαστε σε αμαξιδιο.
Η ζωη αλλαζει αρδην. Και πρεπει να βρεις κουραγιο και δυναμη να την αντιμετωπισεις. Κι αυτο δεν ειναι ευκολο παντοτε. Οταν εισαι υγιης, ολα ειναι ευκολα, η ζωη εχει εναν καθορισμενο ρυθμο, που τον εχεις διαμορφωσει αναλογα με τις επαγγελματικες σου υποχρεωσεις, την οικογενειακη σου κατασταση, τον κοινωνικο σου περιγυρο, τα ενδιαφεροντα σου....Οταν ομως η σκληρυνση σου χτυπαει την πορτα, τα δεδομενα δεν ειναι πια δεδομενα. Τα απλα γινονται περιπλοκα. Τα ευκολα δυσκολα. Οι ηττες διαδεχονται η μια την αλλη. Και τοτε αρχιζουν οι ανασφαλειες. "Πως θα τα καταφερω τωρα; Πως να χειριστω το σωμα μου που σιγα σιγα αλλαζει; Γιατι με κοιτουν ετσι οι συναδελφοι στη δουλεια; Γιατι σιγοψιθυριζουν οι μαθητες μου, οταν σηκωνομαι στον πινακα; Ειναι εμφανες πια;" Ντροπη. Και οταν γινεται οφθαλμοφανες, η ιδια η κατασταση σε οδηγει σιγα σιγα να το αποδεχτεις. Και να παρεις αποφασεις. Κι αν εισαι ευσυνειδητος και νοιωθεις οτι η κουραση δεν σου επιτρεπει να εισαι συνεπης, η αποφαση ειναι σκληρη , γιατι εγκαταλειπεις κατι που αγαπουσες. Και αυτη ειναι η πρωτη ηττα απο μια σειρα που θα ακολουθησουν.
Και μετα ερχονται και οι ανασφαλειες που αφορουν την κοινωνικοτητα σου. "Να το πω στους φιλους μου; Πως θα με βλεπουν τωρα; Μηπως με λυπουνται; Δεν θελω τον οικτο τους". Και καποια στιγμη το λες. Και διαπιστωνεις οτι οι πραγματικοι φιλοι μενουν. Για τους αλλους, για οσους αποχωρησαν, καλυτερα, γιατι κρατησες ο,τι αξιζε. Αλλα, ποσο συχνη ειναι πια η επαφη; Οταν δεν μπορεις να βγαινεις το ιδιο οπως παλια; Οταν η προσβασιμοτητα ειναι ανυπαρκτη; Οταν δεν μπορεις να κανεις συνεχως εκπτωσεις για το που θες να πιεις τον καφε σου και το ποτο σου; Και επιλεγεις ολο και πιο συχνα να μενεις μεσα και να πειθεις τον εαυτο σου πως σ' αρεσει η μοναξια, εσενα που ησουν το επικεντρο της παρεας, η προσωποποιηση της κοινωνικοτητας. Και αυτη ειναι μια ακομα ηττα.
Οι ανασφαλειες που αφορουν την οικογενειακη ζωη, ειναι οι πιο δυσκολα διαχειρισιμες. "Πως ειμαι σαν γυναικα; Πως με βλεπει ο συντροφος μου; Εξακολουθω να του αρεσω; Μ' αγαπαει το ιδιο; Μηπως με λυπαται; Μηπως ειμαι βαρος; Θα αντεξει αραγε ολα οσα θα ερθουν;" Και αυτες οι ανασφαλειες ειναι μονιμα ριζωμενες, παρολο που ο συντροφος σου δεν σου δινει λαβη για να σκεφτεσαι ετσι. Αλλα, οταν χανεις απο το σωμα σου, χανεις και την αυτοπεποιθηση σου. Γιατι παντα θα αναζητας αυτο που κρυβεται πισω απο το βλεμμα, τι ειναι; μηπως θλιψη; κουραση; αγανακτηση; ή τελικα ειναι μονο αγαπη και οι ανασφαλειες σου σε εμποδιζουν να το δεις...
Ομως απο εκει που ησουν δοτικη γινεσαι δεκτικη. Και απο εκει που προσφερες σου προσφερουν. Κι αυτο ειναι μια μεγαλη ηττα. Γιατι αλλιως φανταζοσουν και ονειρευοσουν τη ζωη σου. Θα αναφερομουν και στο θεμα των παιδιων αλλα δεν θα το κανω. Εκει μαζευεις ολες σου τις δυναμεις και αντοχες και προσπαθεις να δωσεις ο,τι περισσοτερο μπορεις και να στερησεις οσο το δυνατον λιγοτερα. Και τα καταφερνεις!
Θα ελεγε κανεις οτι με εχει παρει απο κατω. Κι ομως οχι! Παρολο που οι ανσσφαλειες υπσρχουν, παρολο που η ψυχολογια μου εχει σκαμπανεβασματα, εμαθα να ζω μ' αυτα που εχω. Να χαιρομαι και να απολαμβανω και τις πιο μικρες χαρες της ζωης. Και να γελω. Και να αισιοδοξω και να ελπιζω. Και ισως αυτο να ειναι και το πιο δυνατο στοιχειο του χαρακτηρα μου.
Η ζωη μας παιρνει πολλα αλλα θαρρω μας δινει και δυναμεις για να παλευουμε.
Ηταν απλως καποιες σκεψεις που ηθελα να μοιραστω μαζι σας.

[κώστας]

Κοιτάζοντας με, μέσα στον καθρέπτη των σκέψεων και ανασφαλειών μου, βλέπω μια γυναικεία μορφή που όμως είμαι εγώ! Τι έγινε; Άλλαξα όψη! Τώρα κατάλαβες, ότι δεν είσαι ο μόνος;! Όχι βέβαια! Απλά, λειτουργεί σαν κάποιο είδος «ψυχολογικής ντόπας» να στο υπενθυμίζουν!

[kely]

Ντιανάκι περιγράφεις ακριβώς αυτά που νοιώθω μόνο που σε αυτην την φαση αρνούμαι να το δεχτώ κουράστηκα να περιμένω κάτι που δεν έρχεται και θυμώνω πολύ για όλο αυτό που βιώνω.
Θέλω πίσω την ζωή μου την δουλειά μου τον εαυτό μου . θελω να προσφέρω στα παιδιά μου στα εγγόνια μου που κανουν τα πρώτα τους βηματακια και δεν μπορώ να παω πίσω τους .
Χάνω πράγματα που ειχα ονειρευτει οτι θα τα κάνω όταν βγω σε συνταξη .
Δούλεψα πολύ στην ζωή μου σπούδαζα και δούλευα έκανα μια μεγαλη οικογενεια φρόντισα και τους γονεις μου και τους γονεις του άντρα μου μέχρι την τελευταία στιγμή τους .

[kely]

Σπούδασα τα παιδιά μου και όταν κόντευα να τελειώσω τα δύσκολα στα 45 μου αρχισαν τα οργανα .
Επτα χρόνια βιώνω την σκληρυνση στην ασχημη μορφή της χανοντας σιγα σιγά τις δυναμεις μου . Πάλεψα πολύ για να την πολεμήσω και ακόμα παλεύω .
Η μαχη όμως ειναι άνιση και αυτο δεν ειναι δίκαιο.
Τα λεω σε σας φιλαρακια μου που ξέρω ότι με καταλαβαίνετε
Ντιάνα και Κώστα δεν παραπονιέμαι σε κανενα γιατι ειναι στον χαρακτήρα μου .Σε σας όμως ας μου επιτραπει να παραπονεθώ να κλάψω να θυμώσω και να ξεσπάσω γιατι ξέρω ότι νοιώθετε βαθιά την καρδια μου οπως νοιώθω και εγώ την δική σας

[kaiti]

Ντιανα ,Κώστα,Κελυ οι σκέψεις σας είναι και δικες μου σκεψεις. Σας νιώθω και σας καταλαβαινω οσο κανένας άλλος.Υπομονη και καλη δυναμη , το ξερω οτι μπορει να εχετε κουραστεί σωματικά και ψυχικα οπως κι εγω αλλα μη σταματάτε να ελπίζετε. η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ,ισως βρεθεί κατι που θα βοηθησει κι εμάς...

[κώστας]

Σίγουρα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και κάνω τεράστια υπομονή! Αυτό που με απασχολεί είναι η υπομονή των άλλων. Και συγκεκριμένα των δικών μου, πολύ στενών ανθρώπων. Και ακόμη πιο συγκεκριμένα, της γυναίκας και του γιου μου. Πόσο σωστό είναι, στα πλαίσια της αγάπης, να εξαντλώ, πολλές φορές μάλιστα κάνοντας κατάχρηση, την υπομονή τους;! Αφού τους αγαπάω κι΄ εγώ, πως επιτρέπω να γίνεται αυτό; Κι΄ ως πότε;;;; Μέχρι το τέλος της ζωής μου;!!!! Καλή και απαραίτητη η ελπίδα, αλλά η ζωή κυλάει και οι ανάγκες μου, μέρα με την μέρα, αυξάνονται και γίνονται απαιτητικότερες! Αν βάλουμε σε μια ζυγαριά τις αγάπες μας, θα σπάσει γέρνοντας προς το δικό τους μέρος!!! Όχι φυσικά επειδή δεν τους αγαπώ, αλλά επειδή η δική τους είναι έμπρακτη και ζυγίζει περισσότερο! Με την ελπίδα, δεν σηκώνεται κανείς από κάτω, ούτε πλένεται μόνος του, ούτε ντύνεται μόνος του, ούτε, ούτε, ούτε…
Ο Διογένης φώναζε «άνθρωπον ζητώ», εγώ φωνάζω «λύσιν ζητώ»!

[Ντιανα]

ΘΥΜΟΣ : πολυ δυνατο συναισθημα! Ποιος απο εμας τους σκληρυντικους δεν το βιωσε; Εχω θυμωσει απειρες φορες. Χτυπηθηκα, εσπασα πραγματα, εκλαψα απο τα νευρα μου, εσπασα τα νευρα των γυρω μου. Τι κερδισα; απολυτως τιποτα! Μενει μονο ενα εσωτερικο κενο μετα. Και τωρα θυμωνω και χαλιεμαι ζητωντας πισω τη ζωη μου και οσα η ζωη μου στερησε.
ΦΟΒΟΣ : κυριαρχο συναισθημα! Τι θα γινει απο εδω και περα; πως θα ειμαι; που θα φτασω; πως θα τα καταφερω; αν μου συμβει αυτο ή εκεινο ή το αλλο; κι οταν ειμαι μονη, αν πεσω; και ενα σωρο φοβιες! Ζω μ' αυτες, εμαθα ομως να τις καταχωνιαζω μεσα μου και να τις εκλογικευω.
ΑΓΑΠΗ : το ωραιοτερο συναισθημα! Δεν θα συμφωνησω ομως. Δεν μπαινει σε ζυγι! Εγω αγαπαω περισσοτερο, εσυ λιγοτερο. Η αγαπη προσφερεται. Απλοχερα. Και ειναι απλα τυχεροι οσοι τη νιωθουν! Αν ξεραμε απο πριν πως θα ηταν η ζωη μας, σιγουρα θα παιρναμε αλλες αποφασεις. Δεν ευθυνομαστε ομως γι' αυτο που μας ετυχε. Και οταν εισαι με καποιον, εισαι και στα ευκολα και στα δυσκολα και στη γαληνεμενη θαλασσα και στην φουρτουνα. Κι αυτο ειναι αμφιδρομο. Οταν δεν μπορεις να προσφερεις σωματικα, προσφερεις ψυχη και συναισθημα και ειναι σημαντικη προσφορα.
Και ισως τελικα να ειναι ολα θεμα ΑΠΟΔΟΧΗΣ! Οτι ειμαστε ετσι οπως ειμαστε και πρεπει να παλεψουμε. Μεχρι το τελος. Οποιο κι αν ειναι αυτο.
Και θα συμφωνησω με την ΕΛΠΙΔΑ και την ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ. Αυτα με κρατουν κι αυτα μου δινουν τη δυναμη να παλευω, να πεφτω και να ξανασηκωνομαι και τελικα να ΖΩ!

[κώστας]

Ζωή για τη ζωή δηλαδή, με αρωγό την ελπίδα, όπως και νάναι!

[Ντιανα]

Ακριβως, Κωστα! εγω ετσι το βλεπω κι αυτο με βοηθαει!

[κώστας]

Εσένα σίγουρα! Τους άλλους όμως; Σε τι τους βοηθάει η ελπίδα όταν καθημερινά ανεβοκατεβαίνουν για το χατίρι της, ένα Γολγοθά;!
Λύση υπάρχει, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν έχω τη δύναμη να την υλοποιήσω. Ένας άμεσος δυσβάσταχτος πόνος σ΄ αυτούς που αγαπάμε, που όμως απαλύνεται με τον χρόνο και γίνεται μια γλυκιά ανάμνηση!

Υγ. Ολοφάνερο ότι περνάω περίοδο κρίσης. Μήπως όμως τελικά η λύση είναι αμφιμονοσήμαντη και μοναδική;!